به گزارش شهرآرانیوز، در سال ۱۲۵۳ شمسی، در چهارمحال‌وبختیاری، دختری به دنیا آمد که تاریخ ایران او را با نام «سردار مریم بختیاری» می‌شناسد. پدرش حسینقلی‌خان ایلخانی، سی سال حاکم ایل بختیاری بود و به تحصیل فرزندانش اهمیت می‌داد. مریم از همین راه، باسواد و آگاه شد و در شمار زنان روشن‌فکر روزگار خویش قرار گرفت.
مریم از کودکی زیر نظر پدر و برادرانش، علی‌قلی و نجف‌قلی‌خان، با فنون نظامی و فرماندهی آشنا شد. همین آموزش‌ها بعد‌ها از او زنی ساخت که در میان مردان ایل، لقب «سردار» گرفت. با وزیدن نسیم انقلاب مشروطه، او نیز به صف آزادی‌خواهان پیوست و با نوشتن نامه‌هایی خطاب به سران ایل بختیاری، آنان را به مشروطه‌خواهی دعوت کرد.
در روز‌های پرالتهاب فتح تهران (تیر ۱۲۸۸)، مریم بختیاری از جمله زنان شجاعی بود که اسلحه به دست گرفت. او از پشت‌بام خانه‌ای در حوالی میدان بهارستان، دوشادوش مشروطه‌خواهان با قزاق‌های طرف‌دار محمدعلی‌شاه جنگید. شجاعتش چنان بود که لقب «سردار» را از همراهان خود گرفت. در نهایت، تهران آزاد و حکومت مشروطه دوباره برقرار شد.
ده سال بعد، در جریان قرارداد ۱۹۱۹ ایران و بریتانیا، مریم بار دیگر وارد میدان مبارزه شد. او این‌بار علیه نفوذ انگلیس در ایران ایستاد و با جمعی از مبارزان بختیاری، مانع اجرای این قرارداد شد.
در دوران جنگ جهانی اول نیز با استفاده از دارایی و نفوذ خانوادگی خود، یک هنگ از سواران بختیاری را سازمان‌دهی کرد تا علیه اشغالگران روس و انگلیس بجنگند.
سردار مریم در کنار مبارزاتش، زنانگی و مادری خود را نیز حفظ کرد. او صاحب پسری شد به نام علی‌مردان‌خان بختیاری که بعد‌ها پنج سال در برابر حکومت رضاشاه ایستادگی کرد و سرانجام به جرم شورش، اعدام شد. مریم در برابر این داغ بزرگ خم به ابرو نیاورد و تنها سه سال پس از مرگ فرزند، در سال ۱۳۱۶ شمسی از دنیا رفت.
پیکر این بانوی مبارز در تکیه میرفندرسکی تخت فولاد اصفهان آرام گرفت، اما یاد و نامش در تاریخ بختیاری و ایران زنده است. او نمادی از زن مسلمان و ایرانی است که در سخت‌ترین دوران تاریخ، میان میدان جنگ و سنگر خانه، سربلند ایستاد و از شرافت و آزادی سرزمینش دفاع کرد.
